Session 12 will be held on Sunday, nov 6, at 13:00 (instead of 11:00). We're reading Asef Bayat, a fragment from Life as Politics - How Ordinary People Change the Middle East. Download the selection here.
Session 13 will be on monday at 11:00. The text will be an interview with Toni Negri by Pascal Gielen and Sonja Lavaert, published in the recent collection Community Art: the Politics of Trespassing. The interview text for the reading group can be downloaded here.
Tuesday's session is canceled; the reading group will continue on wednesday. Texts TBA.
Hope to see you - and bring friends!
Saturday, November 5, 2011
Friday, November 4, 2011
Over "A more perfect union" van Barack Obama
Verslag van de leesgroepsessie gewijd aan een beroemde toespraak uit Obama's verkiezingscampagne.
Van deze speech die Obama op 18 maart 2008 gaf, is gezegd dat die hem het presidentschap bezorgde. Het gaat nadrukkelijk in op zowel de beschuldigingen van zijn opponenten dat zijn kandidatuur een manier is om “de rassenkaart" uit te spelen, als op de roep om verantwoording af te leggen voor de controversiële uitspraken van zijn voormalig pastoor en campagnemedewerker, Reverend Jeremiah Wright. Hij doet dat door deze te duiden binnen de context van maatschappelijke ongelijkheden en raciale spanningen in Amerika, en eindigt zijn speech met een pleidooi aan het Amerikaanse volk om zich daar niet schaakmat door te laten zetten, en om met een blik op de toekomst gezamenlijk te werken aan het oplossen van maatschappelijke problemen, door het hervormen van bijvoorbeeld het onderwijs, gezondheidszorg, arbeidsmarkt, etc..
Alhoewel aan de speech een historische weerklank wordt toegekend, is het de vraag of deze niet vooral toegeschreven kan worden aan de vorm van de tekst zelf. Het is namelijk frappant hoeveel parallellen er te leggen zijn tussen deze tekst, en de rede van Bill Clinton bij diens aantreden als president van de Verenigde Staten. Het is duidelijk dat beide heren uit het kamp der Democrats zich hebben willen spiegelen aan hun legendarische voorganger: J.F. Kennedy. Die schreef zich ook de geschiedenis in door zich enerzijds op te werpen als de erfgenaam van een belangrijke Amerikaanse traditie, met verwijzingen naar het ontstaan van de Amerikaanse onafhankelijkheid en het tekenen van de Amerikaanse grondwet, en anderzijds als politieke vernieuwer die het huidige Amerika uit het slop zal trekken.
Ondertussen wordt in de tekst iedereen, van de rancuneuze blanke middenklasse tot aan de gefrustreerd zwarte onderklasse, te vriend gehouden. De retorische kracht waarmee de op handen zijnde “Change” wordt ingeluid, kan bij een zorgvuldige lezing niet verhullen dat ook deze presidentskandidaat zich niet zal kunnen ontworstelen aan de ijzeren logica van het Amerikaanse tweepartijenstelsel, die ervoor zorgt dat de status quo bewaard blijft, en radicale voorstellen afgezwakt worden tot milde hervormingen. Het is een logica waar zelfs Obama's eigen “radicale verleden” zich aan moet onderwerpen, het verleden dat hem als politicus gevormd heeft:
De hype rond Obama's “Change” reikte tot Nederland, en het moment van zijn uitverkiezing als president van de Verenigde Staten werd wereldwijd als een uniek en belangwekkend moment ervaren, niet in de laatste plaats omdat er voor het eerst een zwarte man zetel zou nemen in het Witte Huis. De moeizaamheid waarmee zijn voorgestelde hervormingen aan worden genomen, en de compromissen die hij daarbij heeft moeten sluiten, zullen hem toch echter vooral de geschiedenis in doen gaan als de presidentskandidaat die van “Change” een lege betekenaar maakte.
Het is dan ook niet ondenkbaar dat de Occupy Wall Street beweging, net als de Spaanse Indignados, niet zozeer is voortgekomen uit onvrede met politieke partijen waarmee men het toch al oneens was, maar juist uit een breed gedeelde teleurstelling in die partijen waarmee men ooit de meeste affiniteit voelde. In die zin is de beweging een uitdrukking van de crisis van politieke representatie, en verklaart dat wellicht waarom het zich zo moeilijk laat vangen in heldere, eenduidige eisen voor de politieke hervorming van onze maatschappij.
Klaas van Gorkum, 4/11/2011.
Van deze speech die Obama op 18 maart 2008 gaf, is gezegd dat die hem het presidentschap bezorgde. Het gaat nadrukkelijk in op zowel de beschuldigingen van zijn opponenten dat zijn kandidatuur een manier is om “de rassenkaart" uit te spelen, als op de roep om verantwoording af te leggen voor de controversiële uitspraken van zijn voormalig pastoor en campagnemedewerker, Reverend Jeremiah Wright. Hij doet dat door deze te duiden binnen de context van maatschappelijke ongelijkheden en raciale spanningen in Amerika, en eindigt zijn speech met een pleidooi aan het Amerikaanse volk om zich daar niet schaakmat door te laten zetten, en om met een blik op de toekomst gezamenlijk te werken aan het oplossen van maatschappelijke problemen, door het hervormen van bijvoorbeeld het onderwijs, gezondheidszorg, arbeidsmarkt, etc..
Alhoewel aan de speech een historische weerklank wordt toegekend, is het de vraag of deze niet vooral toegeschreven kan worden aan de vorm van de tekst zelf. Het is namelijk frappant hoeveel parallellen er te leggen zijn tussen deze tekst, en de rede van Bill Clinton bij diens aantreden als president van de Verenigde Staten. Het is duidelijk dat beide heren uit het kamp der Democrats zich hebben willen spiegelen aan hun legendarische voorganger: J.F. Kennedy. Die schreef zich ook de geschiedenis in door zich enerzijds op te werpen als de erfgenaam van een belangrijke Amerikaanse traditie, met verwijzingen naar het ontstaan van de Amerikaanse onafhankelijkheid en het tekenen van de Amerikaanse grondwet, en anderzijds als politieke vernieuwer die het huidige Amerika uit het slop zal trekken.
Ondertussen wordt in de tekst iedereen, van de rancuneuze blanke middenklasse tot aan de gefrustreerd zwarte onderklasse, te vriend gehouden. De retorische kracht waarmee de op handen zijnde “Change” wordt ingeluid, kan bij een zorgvuldige lezing niet verhullen dat ook deze presidentskandidaat zich niet zal kunnen ontworstelen aan de ijzeren logica van het Amerikaanse tweepartijenstelsel, die ervoor zorgt dat de status quo bewaard blijft, en radicale voorstellen afgezwakt worden tot milde hervormingen. Het is een logica waar zelfs Obama's eigen “radicale verleden” zich aan moet onderwerpen, het verleden dat hem als politicus gevormd heeft:
The church contains in full the kindness and cruelty, the fierce intelligence and the shocking ignorance, the struggles and successes, the love and, yes, the bitterness and bias that make up the black experience in America.In deze beschrijving van zijn kerkelijke ervaringen is er voor elk wat wils. En zo kan elke vorm van radicaliteit verklaard en daarmee gedepolitiseerd worden. Haal de sociale achtergrond erbij, en je hebt gewoon weer de zoveelste voorbeeld van de worsteling die wij allemaal eigenlijk doormaken, elk op onze eigen manier. Het is een motief dat herhaaldelijk terugkomt, waarin een waarheid lijkt te worden verkondigd door extreme verschillen, of tegenstellingen, desondanks te blijven zien binnen één groot all-inclusive verband. My story is our story, en we werken met zijn allen samen aan een betere toekomst.
De hype rond Obama's “Change” reikte tot Nederland, en het moment van zijn uitverkiezing als president van de Verenigde Staten werd wereldwijd als een uniek en belangwekkend moment ervaren, niet in de laatste plaats omdat er voor het eerst een zwarte man zetel zou nemen in het Witte Huis. De moeizaamheid waarmee zijn voorgestelde hervormingen aan worden genomen, en de compromissen die hij daarbij heeft moeten sluiten, zullen hem toch echter vooral de geschiedenis in doen gaan als de presidentskandidaat die van “Change” een lege betekenaar maakte.
Het is dan ook niet ondenkbaar dat de Occupy Wall Street beweging, net als de Spaanse Indignados, niet zozeer is voortgekomen uit onvrede met politieke partijen waarmee men het toch al oneens was, maar juist uit een breed gedeelde teleurstelling in die partijen waarmee men ooit de meeste affiniteit voelde. In die zin is de beweging een uitdrukking van de crisis van politieke representatie, en verklaart dat wellicht waarom het zich zo moeilijk laat vangen in heldere, eenduidige eisen voor de politieke hervorming van onze maatschappij.
Klaas van Gorkum, 4/11/2011.
Thursday, November 3, 2011
Het paradijs van het probleem. Jeroen Mettes gelezen op Occupy.
De leesgroep boog zich afgelopen dinsdag over twee teksten van Jeroen Mettes: een selectie uit zijn grote epos N30 en een duizelingwekkende poëticale tekst, Politieke Poëzie. De teksten zijn beide hier te downloaden. Onderstaande aantekeningen werden gemaakt en uitgewerkt door Wouter Osterholt en Ernst van den Hemel:
Jeroen Mettes was een literatuurwetenschapper en dichter die gedurende de jaren 2005 en 2006 het weblog “Poëzienotities” runde. Dit was een levendig discussieforum, maar vooral functioneerde het blog als publicatieplatform voor zijn ‘Dichtersalfabet’ waarin Mettes de Nederlandse poëzie in kaart wilde brengen door alle dichtbundels van een boekwinkel van A tot Z door te lezen. Helaas heeft zijn voortijdige dood in september 2006 dit en veel andere projecten ingekort. Zijn teksten zijn postuum uitgegeven en groeiden uit tot een sensatie in het Nederlandse poëzielandschap. Wij lezen gedeeltes uit zijn grote ‘epische’ gedicht N30, en de daaraan verbonden poëtica “Politieke Poëzie: enige aantekeningen. Poëtica bij N30 (versie 2006)”.
Een van de redenen waarom deze tekst bij deze leesgroep past is de combinatie die eigen is aan het werk van Mettes, een combinatie tussen theorie en artistieke praktijk zonder dat de een ondergeschikt gemaakt wordt aan de ander. Bovendien ademt de tekst van Mettes ook een politieke urgentie uit. De titel van zijn grote gedicht N30, is een verwijzing naar de protesten tegen de Wereldhandelsorganisatie van eind november 1999 (en specifiek de rellen op 30 november), en zijn teksten verwijzen frequent naar de samenhang tussen kapitalisme, verzet en kunst.
Aangezien zowel de gelezen teksten als de discussie die deze teksten teweeg bracht in de leesgroep gekenschetst kan worden door het woord parataxis, d.w.z. het naast elkaar zetten van teksten en ideeën om zo nieuwe gedachten mogelijk te maken, is wat hier volgt geen lineair verhaal, maar een impressie van het gesprek aan de hand van een selectie van de briljante zinnen die het werk van Mettes rijk is.
Op de openingspagina van Mettes’ stuk Politieke Poëzie: Enige aantekeningen. Poëtica bij N30 (versie 2006) wordt gelijk een link gelegd tussen de poëzie en ‘het kapitalisme’. Deze term duidt zoiets aan als de status quo: 'kapitalisme' is dat wat regelt wat er gerepresenteerd kan worden, en wat zelf daardoor niet aan het licht gebracht kan worden omdat het de Idee van ‘alles’ is. ‘Politieke poëzie’ moet daarom eveneens problematisch zijn. (343). Hier lijken de door de wol geverfde theoretici van de leesgroep een postmoderne omgang met literatuur en politiek te herkennen. Dat wil zeggen, in veel andere en eerdere literatuurtheorieën wordt een soortgelijke werking benadrukt: we leven in structuren die de alledaagse werkelijkheid ideologisch structureren; hierdoor lopen we het risico mee te werken aan een werkelijkheid uit naam van een natuurlijkheid, terwijl die werkelijkheid eigenlijk ideologisch bepaald is. Poëzie, als tekst die 'ontregelt' en zo nieuwe onverwachtse inzichten mogelijk maakt, krijgt dan een politieke relevantie. Zo kan ook het gebruik van parataxis, het naast elkaar zetten van onverwachtse teksten, geduid worden. Mettes verwoordt de rol van het toevallige als volgt: "willekeur als garantie voor absolute democratie" (politieke poëzie, p.349). Op pagina 345 stelt Mettes dan ook ‘Waarom zou poëzie de no protest zone bij uitstek zijn? Ze is niets anders dan protest’. Poëzie kan dan gezien worden als het probleem van het kapitalisme. Tegelijkertijd valt Mettes werk niet zo makkelijk samen te vatten. Mettes specificeert de opvatting van probleem op deze pagina verder.
Hier wordt expliciet verwezen naar een aantal postmoderne literatuuropvattingen (o.a. de psychoanalyse). Volgens Mettes moet het idee van ontregelen en problematiseren niet worden opgevat als een nostalgie, of als alleen maar kritiek. In plaats van een verwijzing naar een andere orde, een deconstructie of een ontmanteling, is een probleem een levende aanwezigheid. Het probleem is een probleem voor de stand van zaken, de status quo, hier: de stilstand, of de dood. Dit is verbonden aan een ander thema in zijn werk: de immanente aanwezigheid van het gedicht. ‘Een gedicht doet iets. Is iets.’ (344).
Een deelnemer van de leesgroep met een katholieke achtergrond benadrukt dat hier geen standaard religieuze opvatting van het paradijs lijkt te worden bedoeld. Dus niet iets uit naam waarvan het heden geminacht dient te worden, en waarnaar we, als naar een utopie, vanuit het heden naar moeten streven. De notulist merkt op dat het paradijs dus niet in het verleden moet worden gezien (zie citaat over nostalgie), en ook niet in een utopische toekomst. Blijft over het heden. De verwijzing naar Brecht’s Lob des Kommunismus, ‘das Einface, / das schwer zu machen ist’, kenschetst de precieze aard van dit heden. Het is een mooie omschrijving van de omstandigheden in dit Occupy kamp: dat verre van perfecte heden, dat toch, op een heel simpel niveau, een gedeelde waarde draagt, en daar zijn politieke kracht uit put. Ook bij Occupy is er een duidelijke zorg om niet te vervallen in prescriptieve utopieën of conservatieve kritiek (“zeg nee!”). Mettes' tekst biedt hier een mooi model voor, aangezien deze het paradijs temidden van de wanhoop zoekt. Er wordt gesuggereerd dat de strijd van belang is: Mettes schrijft over poëzie als ‘een gecondenseerde wereldburgeroorlog’ (353). Het is dus de uitdaging om in de strijd zelf het paradijs te zien.
Daarnaast zijn Mettes’ gedachten over poëzie relevant omdat ze verzet plegen tegen geschiedenis. Het kunstwerk is geen historische gebeurtenis:
Het gedicht, dat niet te reduceren valt tot een historische gebeurtenis, heeft de ambitie om altijd gebeurtenis te blijven. Dit levert natuurlijk wel een praktische uitdaging op: hoe kan je organiseren zonder utopie? Of, om er een dubbele laag in aan te brengen, hoe verhoud je je tot de toekomst, die, zoals we nu beleven, wel degelijk om een antwoord en kritiek vraagt?
Er wordt verder gesproken over de actualiteit van deze tekst. Deze tekst is niet zomaar een statisch gegeven, hij heeft een beweging in zich, die hem actueel houdt. Mettes' achtergrond van publiceren op het internet en de vermelding ‘versie 2006’ wijst op een zekere vloeiendheid van de tekst. Kennelijk spreekt deze tekst enerzijds van een verhouding tot een heden waarbij beweging en verzet tegen geschiedenis centraal staan, wat zeker geldt voor het heden van Occupy, maar komt anderzijds is tekst ook te lezen als uitdrukking van de wereld van vlak voor de crisis van 2006, juist in zijn benadrukking van vloeiendheid en in de woorden van Mettes dat zijn ‘hoop vooralsnog leeg blijft’ (344). Zijn er nu, een paar jaar crisis en enkele revolutionaire bewegingen verder, niet redenen om hoop ingevuld te zien, dan wel om de wanhoop concreter te zien? Is het voor Occupy bijvoorbeeld nog wel de vraag om het probleem van de kapitalistische orde van kritiek te voorzien? Of is het meer de uitdaging om het probleem vol te houden, en in dat volhouden, in het blijven staan op het Beursplein, in de omgang met alle spanningen die dat met zich meebrengt, een toekomst vorm te geven?
Mogelijk is het gevaar dat Occupy bedreigt niet een ontruiming door te politie, en ligt de grotere uitdaging in de vraag “wat als de politie nu juist niet komt?” Er is een reeële dreiging van ‘monumentalisering’, en Occupy verhoudt zich ongemakkelijk tot het worden van een historische gebeurtenis. De uitdaging van Occupy lijkt op de uitdaging die Mettes formuleert aan de hand van het kunstwerk:
Wouter Osterholt, Ernst van den Hemel
Jeroen Mettes was een literatuurwetenschapper en dichter die gedurende de jaren 2005 en 2006 het weblog “Poëzienotities” runde. Dit was een levendig discussieforum, maar vooral functioneerde het blog als publicatieplatform voor zijn ‘Dichtersalfabet’ waarin Mettes de Nederlandse poëzie in kaart wilde brengen door alle dichtbundels van een boekwinkel van A tot Z door te lezen. Helaas heeft zijn voortijdige dood in september 2006 dit en veel andere projecten ingekort. Zijn teksten zijn postuum uitgegeven en groeiden uit tot een sensatie in het Nederlandse poëzielandschap. Wij lezen gedeeltes uit zijn grote ‘epische’ gedicht N30, en de daaraan verbonden poëtica “Politieke Poëzie: enige aantekeningen. Poëtica bij N30 (versie 2006)”.
Een van de redenen waarom deze tekst bij deze leesgroep past is de combinatie die eigen is aan het werk van Mettes, een combinatie tussen theorie en artistieke praktijk zonder dat de een ondergeschikt gemaakt wordt aan de ander. Bovendien ademt de tekst van Mettes ook een politieke urgentie uit. De titel van zijn grote gedicht N30, is een verwijzing naar de protesten tegen de Wereldhandelsorganisatie van eind november 1999 (en specifiek de rellen op 30 november), en zijn teksten verwijzen frequent naar de samenhang tussen kapitalisme, verzet en kunst.
Aangezien zowel de gelezen teksten als de discussie die deze teksten teweeg bracht in de leesgroep gekenschetst kan worden door het woord parataxis, d.w.z. het naast elkaar zetten van teksten en ideeën om zo nieuwe gedachten mogelijk te maken, is wat hier volgt geen lineair verhaal, maar een impressie van het gesprek aan de hand van een selectie van de briljante zinnen die het werk van Mettes rijk is.
Het probleem überhaupt van de moderne poëzie is het kapitalisme. Het kapitalisme – waar geen beeld van is: de niet te representeren Idee van ‘alles’.
Op de openingspagina van Mettes’ stuk Politieke Poëzie: Enige aantekeningen. Poëtica bij N30 (versie 2006) wordt gelijk een link gelegd tussen de poëzie en ‘het kapitalisme’. Deze term duidt zoiets aan als de status quo: 'kapitalisme' is dat wat regelt wat er gerepresenteerd kan worden, en wat zelf daardoor niet aan het licht gebracht kan worden omdat het de Idee van ‘alles’ is. ‘Politieke poëzie’ moet daarom eveneens problematisch zijn. (343). Hier lijken de door de wol geverfde theoretici van de leesgroep een postmoderne omgang met literatuur en politiek te herkennen. Dat wil zeggen, in veel andere en eerdere literatuurtheorieën wordt een soortgelijke werking benadrukt: we leven in structuren die de alledaagse werkelijkheid ideologisch structureren; hierdoor lopen we het risico mee te werken aan een werkelijkheid uit naam van een natuurlijkheid, terwijl die werkelijkheid eigenlijk ideologisch bepaald is. Poëzie, als tekst die 'ontregelt' en zo nieuwe onverwachtse inzichten mogelijk maakt, krijgt dan een politieke relevantie. Zo kan ook het gebruik van parataxis, het naast elkaar zetten van onverwachtse teksten, geduid worden. Mettes verwoordt de rol van het toevallige als volgt: "willekeur als garantie voor absolute democratie" (politieke poëzie, p.349). Op pagina 345 stelt Mettes dan ook ‘Waarom zou poëzie de no protest zone bij uitstek zijn? Ze is niets anders dan protest’. Poëzie kan dan gezien worden als het probleem van het kapitalisme. Tegelijkertijd valt Mettes werk niet zo makkelijk samen te vatten. Mettes specificeert de opvatting van probleem op deze pagina verder.
De cultus van het sublieme wijst op een verdacht verlangen naar transcendentie, nostalgie naar het verloren paradijs (de baarmoeder?). Melancholie van het post-. Maar een probleem treurt niet of rouwt niet, het leeft, en dat het leeft, dat is het probleem – het probleem voor de dood (de verstarring, de stand van zaken).
Hier wordt expliciet verwezen naar een aantal postmoderne literatuuropvattingen (o.a. de psychoanalyse). Volgens Mettes moet het idee van ontregelen en problematiseren niet worden opgevat als een nostalgie, of als alleen maar kritiek. In plaats van een verwijzing naar een andere orde, een deconstructie of een ontmanteling, is een probleem een levende aanwezigheid. Het probleem is een probleem voor de stand van zaken, de status quo, hier: de stilstand, of de dood. Dit is verbonden aan een ander thema in zijn werk: de immanente aanwezigheid van het gedicht. ‘Een gedicht doet iets. Is iets.’ (344).
En er is altijd maar één poëzie geweest: die van het paradijs. Uitgangspunt is dat iets in kunst (het wezenlijk creatieve element) walgt van wat niet, zoals zij, het allerhoogste nastreeft. Verwondering is niet het allerhoogste, verstilling is niet het allerhoogste, schoonheid is niet het allerhoogste. Zelfs amusement is niet het allerhoogste! Het allerhoogste is het alleropenste, ‘das Einfache, / Das schwer zu machen ist’: het paradijs.
Een deelnemer van de leesgroep met een katholieke achtergrond benadrukt dat hier geen standaard religieuze opvatting van het paradijs lijkt te worden bedoeld. Dus niet iets uit naam waarvan het heden geminacht dient te worden, en waarnaar we, als naar een utopie, vanuit het heden naar moeten streven. De notulist merkt op dat het paradijs dus niet in het verleden moet worden gezien (zie citaat over nostalgie), en ook niet in een utopische toekomst. Blijft over het heden. De verwijzing naar Brecht’s Lob des Kommunismus, ‘das Einface, / das schwer zu machen ist’, kenschetst de precieze aard van dit heden. Het is een mooie omschrijving van de omstandigheden in dit Occupy kamp: dat verre van perfecte heden, dat toch, op een heel simpel niveau, een gedeelde waarde draagt, en daar zijn politieke kracht uit put. Ook bij Occupy is er een duidelijke zorg om niet te vervallen in prescriptieve utopieën of conservatieve kritiek (“zeg nee!”). Mettes' tekst biedt hier een mooi model voor, aangezien deze het paradijs temidden van de wanhoop zoekt. Er wordt gesuggereerd dat de strijd van belang is: Mettes schrijft over poëzie als ‘een gecondenseerde wereldburgeroorlog’ (353). Het is dus de uitdaging om in de strijd zelf het paradijs te zien.
Daarnaast zijn Mettes’ gedachten over poëzie relevant omdat ze verzet plegen tegen geschiedenis. Het kunstwerk is geen historische gebeurtenis:
De ‘historische gebeurtenis’ laait op en brandt uit, en moet ook uitbranden om effectief te zijn. Wat overblijft zijn beelden en verhalen (representaties), Geschiedenis, geen gebeurtenis. Het kunstwerk – dat is de ambitie – blijft gebeurtenis (hoewel monumentaal en inefficiënt / onwerkbaar).
Het gedicht, dat niet te reduceren valt tot een historische gebeurtenis, heeft de ambitie om altijd gebeurtenis te blijven. Dit levert natuurlijk wel een praktische uitdaging op: hoe kan je organiseren zonder utopie? Of, om er een dubbele laag in aan te brengen, hoe verhoud je je tot de toekomst, die, zoals we nu beleven, wel degelijk om een antwoord en kritiek vraagt?
Poëzie = vluchtwetenschap.
Er wordt verder gesproken over de actualiteit van deze tekst. Deze tekst is niet zomaar een statisch gegeven, hij heeft een beweging in zich, die hem actueel houdt. Mettes' achtergrond van publiceren op het internet en de vermelding ‘versie 2006’ wijst op een zekere vloeiendheid van de tekst. Kennelijk spreekt deze tekst enerzijds van een verhouding tot een heden waarbij beweging en verzet tegen geschiedenis centraal staan, wat zeker geldt voor het heden van Occupy, maar komt anderzijds is tekst ook te lezen als uitdrukking van de wereld van vlak voor de crisis van 2006, juist in zijn benadrukking van vloeiendheid en in de woorden van Mettes dat zijn ‘hoop vooralsnog leeg blijft’ (344). Zijn er nu, een paar jaar crisis en enkele revolutionaire bewegingen verder, niet redenen om hoop ingevuld te zien, dan wel om de wanhoop concreter te zien? Is het voor Occupy bijvoorbeeld nog wel de vraag om het probleem van de kapitalistische orde van kritiek te voorzien? Of is het meer de uitdaging om het probleem vol te houden, en in dat volhouden, in het blijven staan op het Beursplein, in de omgang met alle spanningen die dat met zich meebrengt, een toekomst vorm te geven?
Mogelijk is het gevaar dat Occupy bedreigt niet een ontruiming door te politie, en ligt de grotere uitdaging in de vraag “wat als de politie nu juist niet komt?” Er is een reeële dreiging van ‘monumentalisering’, en Occupy verhoudt zich ongemakkelijk tot het worden van een historische gebeurtenis. De uitdaging van Occupy lijkt op de uitdaging die Mettes formuleert aan de hand van het kunstwerk:
Het ideale werk is een open geheel, waaraan niets ontbreekt en waaraan alles toe kan worden gevoegd.
Wouter Osterholt, Ernst van den Hemel
Tuesday, November 1, 2011
Sessions 9-12
Session 9 will be held on wednesday, november 2. We'll be looking at Obama's speech, A More Perfect Union (here is a link to the live version on Youtube).
Session 10 is on november 3. The topic is the New Babylon project of Constant, taking this catalogue text as a point of departure.
Session 11, november 4, looks at John Berger's Ten Dispatches About Place.
Session 12, on november 6, will look at the work of Asef Bayat, particularly at a selection from his book Life as Politics: How Ordinary People Change the Middle East. The selection we'll look at is page 11-26 from the book, and can be found here.
Sessions 9-11 start at 11:00 in the artist's tent at Occupy Amsterdam. The starting time for session 12 will be at 13:00.
Please come, bring friends!
Session 10 is on november 3. The topic is the New Babylon project of Constant, taking this catalogue text as a point of departure.
Session 11, november 4, looks at John Berger's Ten Dispatches About Place.
Session 12, on november 6, will look at the work of Asef Bayat, particularly at a selection from his book Life as Politics: How Ordinary People Change the Middle East. The selection we'll look at is page 11-26 from the book, and can be found here.
Sessions 9-11 start at 11:00 in the artist's tent at Occupy Amsterdam. The starting time for session 12 will be at 13:00.
Please come, bring friends!
Monday, October 31, 2011
Questions of Aeffective Resistance: Reading Shukaitis
This morning, the reading group discussed the chapter Questions of Aeffective Resistance from the book Imaginal Machines by Stevphen Shukaitis. Eight people participated; this is a summary of the discussion.
Imaginal Machines offers texts on the practice of political activism. Some main strands of thought running through it are a background in autonomist thinking, a critique of post-fordist labor conditions (including an awareness of the importance of immaterial labor), and an awareness of the affective political aspects of everyday life. The chapter under discussion, titled Questions of Aeffective Resistance, focuses on the importance of affective work, a type of work that is not usually acknowledged as "effective" because it is so much just about building social relations as such, rather than building infrastructure and systems and eventually "effectively" realizing utopian worlds. Rather than maintaining this distinction, Shukaitis wants to think affect en effect as one: hence aeffective resistance.
Utopian thinking has a tendency to make us feel guilty about not being effective enough, for example at moments when we tire of working towards our grand abstract goals. Somehow, certain forms of highly visible, spectacular resistance tend to be interpreted as more important because we think of them as more "effective". They also tend to be too grand to be effectuated during our lifetimes, which can easily become an instrument for keeping us feeling guilty, which might seduce us into ever greater forms of self-sacrifice. But the mere effort to keep our commitment going requires a different kind of work, that does not break headlines quite as much, but that is equally important as a part of any kind of activist struggle. It's the kind of work that keeps activist organizations capable of operating at all, which requires quite mundane tasks of community building, of caring for one another, and of caring for oneself. Such kinds of work need to be acknowledged as proper part of activist enterprises as well.
Shukaitis' chapter traces how these themes were developed particularly in the tradition of feminist activism, and how certain groups have tried to get domestic work, but also other forms of generally care-related labor (work involving giving attention, care, or sex), recognized as properly part of capitalist social relations and proper subjects for revolutionary activity. Examples given include Wages for Housework campaigns or the activity of the Spanish Precarias a la Deriva collective. These have tried, starting from a feminist perspective, to map out where and how these largely unacknowledged forms of affective production can be shown to exist as fundamental to our economic system, also with an eye to their potential as sites for resistance.
From the perspective of Occupy, stressing this kind of work, that is very much about nurturing a good environment for activism, is very relevant. What continues to be puzzling about Occupy for many people - including for people who are sympathetic to it - is that for them, it seems not sufficiently concerned with realizing a clearly defined political agenda (which one might expect from an activist group that seeks to have some "effect"). However, this is missing the community building aspect of Occupy, the experiments that it constitutes in maintaining alternative forms of collaboration as such.
Looking at two central institutions of Occupy might clarify this. The human mike style of holding assemblies can be seen as an aeffective strategy, which structures debates themselves very much in ways that make every voice part of the community. What the human mike technique allows for goes far beyond simply solving the problem of having a meeting without electronic amplification. It is a very physical, active way of building the community in its decision making process itself, as everybody gets to physically contribute to the discussion being held, and as everybody is involved in the amplification of each other's voice. Thus we all get to identify with the voices of others who are involved. Indeed, even though the human mike is not necessary in Amsterdam for legal reasons, at the very first meeting it was decided to adopt this device anyway because of how it helps structure the assembly as a community in a less hierarchical way.
The other important institution is the camp itself. Very much of the energies of those present at Occupy is involved in the kind of caring work that makes it possible to keep a camp up at all: cooking, cleaning, and making sure the atmosphere remains pleasant enough. It is important to see those tasks not merely as subordinate to the main task of creating some abstract utopia. In fact, they are every bit as much part of the activist effort.
Here, the discussion made an interesting link with an important sub-theme in the chapter, that of the opposition between "care" and "security". The latter refers to neoliberal society's hangup with being safe and having your property well-protected. An economy based on more acknowledgement of care, however, might work in a very different way. Indeed, aspects of the Occupy experience seem to resonate with this notion. Some participants in the discussion group have been particularly active as part of the peacekeeping groups, patrolling the camp at night, trying to contain potential conflicts. It was noted during the discussion that during the general assemblies, the tasks of care (cooking, cleaning, etc) seemed to be given more priority, accorded greater importance, through being discussed at greater length, than the peacekeeping tasks. Also, the peacekeeping efforts within Occupy tend to bring up more complicated fundamental tensions between the very inclusive nature of Occupy (which would have the camp be a completely unlimited place welcoming everybody, including inebriated nightly visitors who are simply interested in having a good time) and the need to keep some kind of order. There have even been cases in which an over-applied security logic has actually led to the escalation of conflict (as a rowdy group of visitors was pushed away from the camp with more zeal than was necessary to get them to quiet down and leave). It might be an interesting challenge to see if the peacekeeping function, too, could somehow be thought from a care-type paradigm. Peacekeepers more as the "mothers" and "fathers" of the camp than as its "policewomen" and "policemen".
The text also brought about a lively discussion of the relationship between the everyday and political activism. It can be read as a call for recognizing the importance of everyday life and activities as integral part of the political, not only in recognizing care as a site for labor, but in the very importance of care as such - for each other, but also for oneself (sleeping, eating well, taking a shower, feeling OK, taking the time to think are part of the revolution, too). As it was noted, one thing that is attractive about Occupy is that it allows you to "do nothing and still be part of the revolution" by simply living your life with Occupy - simply hanging out in a pleasant way is already a first level of involvement, and one does certainly not need to be constantly producing activist spectacle. Thereby Occupy gives a model for transcending all too strict divisions between "action" and "non-action", a motive that chimes in with the old question within revolutionary politics of the rift between doers and thinkers. In the end, both are needed; we need time to rest and reflect as much as we need time to act, and sometimes, refusing the sense of urgency can be an important part of activism.
Thus, if tendencies exist that separate "the political" as a sphere from day to day life, these must be resisted. (Such tendencies are particularly virulent in the Netherlands, in which there is a widespread culture of believing that politics is what happens in The Hague, and with the importance, say, of racist & sexist struggles within daily life tending to get downplayed). This realization led to a discussion of the Occupy Amsterdam camp as a site for politics. The question was raised if O.A., for all its openness and deliberate avoidance of particularist interests or programs, might not still too easily fall into the trap of becoming itself a closed-off space. Already there is a sense that this might happen as tourists stop by and take pictures of the camp, as if visiting from some other world, ignoring the fact that their own lives are in fact part of politics, too. Shouldn't the camp find ways to open up more? Perhaps it could advertise its needs for people who like to be involved in very "normal" tasks more? Make it clear that Occupy wants to consist of more than activists, hippies and the odd intellectual, but needs cooks, cleaners, and people with all kinds of skills? Find a way of saying to passing tourists "Wish you were here…"? On the other hand, of course the realization that daily life is political is not something that should only be enacted on the Occupy grounds as if they were the privileged place to live a political life today. The message could equally well be "Wish we could come with you" - that the visitor to O.A. takes the realization of the politics of his or her personal life home with them.
A third motive in the discussion was how the text raises this question of the visibility of the aeffective. The discussion in the text of the "care strike", as proposed by Precarias a la Deriva, suggests that a strike - the withholding of care - might be a way of showing the capitalist economic system the extent to which it founds itself on care work (in a clear echo of Aristophanes' Lysistrata). This does however imply that such visibility might only articulate itself in capitalist terms: a care strike functions, because it makes the product "care" economically scarce. One wonders how long this strategy might remain in accord with the revolutionary potential of care, attention, etc. insofar as care could be an unlimited resource: a form of pure production. In fact, in offering somebody care, attention, sex etc. in ordinary (non-remunerated) social relations, the "producer" enacts his or her desire as much as the "consumer" (and probably gets as much out of it). The logic of lack seems at odds with the potentially unlimited profusion of care. Might the politics of care not need to be articulated, and be made aeffective, in ways that are entirely outside of capitalist social logic?
Or would that mean a retreat for such politics, because the struggle with[in] capitalism would then continue to ignore the aeffective dimension? As Shukaitis himself puts it in the text,
[...] one cannot overlook the very real forms of labor, effort, and intensity that are required for the on-going self-constitution of communities of resistance. To do so all too often is the ways in which patterns of behavior that communities in resistance are working to oppose and undermine (sexism, racism, homophobia, heteronormativity, classism, etc) reappear, as people falling back on structures of thought and assumptions that have become normalized through their daily lives in other ways that often get looked over precisely because it assumed that they been dealt with.
Imaginal Machines offers texts on the practice of political activism. Some main strands of thought running through it are a background in autonomist thinking, a critique of post-fordist labor conditions (including an awareness of the importance of immaterial labor), and an awareness of the affective political aspects of everyday life. The chapter under discussion, titled Questions of Aeffective Resistance, focuses on the importance of affective work, a type of work that is not usually acknowledged as "effective" because it is so much just about building social relations as such, rather than building infrastructure and systems and eventually "effectively" realizing utopian worlds. Rather than maintaining this distinction, Shukaitis wants to think affect en effect as one: hence aeffective resistance.
Utopian thinking has a tendency to make us feel guilty about not being effective enough, for example at moments when we tire of working towards our grand abstract goals. Somehow, certain forms of highly visible, spectacular resistance tend to be interpreted as more important because we think of them as more "effective". They also tend to be too grand to be effectuated during our lifetimes, which can easily become an instrument for keeping us feeling guilty, which might seduce us into ever greater forms of self-sacrifice. But the mere effort to keep our commitment going requires a different kind of work, that does not break headlines quite as much, but that is equally important as a part of any kind of activist struggle. It's the kind of work that keeps activist organizations capable of operating at all, which requires quite mundane tasks of community building, of caring for one another, and of caring for oneself. Such kinds of work need to be acknowledged as proper part of activist enterprises as well.
Shukaitis' chapter traces how these themes were developed particularly in the tradition of feminist activism, and how certain groups have tried to get domestic work, but also other forms of generally care-related labor (work involving giving attention, care, or sex), recognized as properly part of capitalist social relations and proper subjects for revolutionary activity. Examples given include Wages for Housework campaigns or the activity of the Spanish Precarias a la Deriva collective. These have tried, starting from a feminist perspective, to map out where and how these largely unacknowledged forms of affective production can be shown to exist as fundamental to our economic system, also with an eye to their potential as sites for resistance.
From the perspective of Occupy, stressing this kind of work, that is very much about nurturing a good environment for activism, is very relevant. What continues to be puzzling about Occupy for many people - including for people who are sympathetic to it - is that for them, it seems not sufficiently concerned with realizing a clearly defined political agenda (which one might expect from an activist group that seeks to have some "effect"). However, this is missing the community building aspect of Occupy, the experiments that it constitutes in maintaining alternative forms of collaboration as such.
Looking at two central institutions of Occupy might clarify this. The human mike style of holding assemblies can be seen as an aeffective strategy, which structures debates themselves very much in ways that make every voice part of the community. What the human mike technique allows for goes far beyond simply solving the problem of having a meeting without electronic amplification. It is a very physical, active way of building the community in its decision making process itself, as everybody gets to physically contribute to the discussion being held, and as everybody is involved in the amplification of each other's voice. Thus we all get to identify with the voices of others who are involved. Indeed, even though the human mike is not necessary in Amsterdam for legal reasons, at the very first meeting it was decided to adopt this device anyway because of how it helps structure the assembly as a community in a less hierarchical way.
The other important institution is the camp itself. Very much of the energies of those present at Occupy is involved in the kind of caring work that makes it possible to keep a camp up at all: cooking, cleaning, and making sure the atmosphere remains pleasant enough. It is important to see those tasks not merely as subordinate to the main task of creating some abstract utopia. In fact, they are every bit as much part of the activist effort.
Here, the discussion made an interesting link with an important sub-theme in the chapter, that of the opposition between "care" and "security". The latter refers to neoliberal society's hangup with being safe and having your property well-protected. An economy based on more acknowledgement of care, however, might work in a very different way. Indeed, aspects of the Occupy experience seem to resonate with this notion. Some participants in the discussion group have been particularly active as part of the peacekeeping groups, patrolling the camp at night, trying to contain potential conflicts. It was noted during the discussion that during the general assemblies, the tasks of care (cooking, cleaning, etc) seemed to be given more priority, accorded greater importance, through being discussed at greater length, than the peacekeeping tasks. Also, the peacekeeping efforts within Occupy tend to bring up more complicated fundamental tensions between the very inclusive nature of Occupy (which would have the camp be a completely unlimited place welcoming everybody, including inebriated nightly visitors who are simply interested in having a good time) and the need to keep some kind of order. There have even been cases in which an over-applied security logic has actually led to the escalation of conflict (as a rowdy group of visitors was pushed away from the camp with more zeal than was necessary to get them to quiet down and leave). It might be an interesting challenge to see if the peacekeeping function, too, could somehow be thought from a care-type paradigm. Peacekeepers more as the "mothers" and "fathers" of the camp than as its "policewomen" and "policemen".
The text also brought about a lively discussion of the relationship between the everyday and political activism. It can be read as a call for recognizing the importance of everyday life and activities as integral part of the political, not only in recognizing care as a site for labor, but in the very importance of care as such - for each other, but also for oneself (sleeping, eating well, taking a shower, feeling OK, taking the time to think are part of the revolution, too). As it was noted, one thing that is attractive about Occupy is that it allows you to "do nothing and still be part of the revolution" by simply living your life with Occupy - simply hanging out in a pleasant way is already a first level of involvement, and one does certainly not need to be constantly producing activist spectacle. Thereby Occupy gives a model for transcending all too strict divisions between "action" and "non-action", a motive that chimes in with the old question within revolutionary politics of the rift between doers and thinkers. In the end, both are needed; we need time to rest and reflect as much as we need time to act, and sometimes, refusing the sense of urgency can be an important part of activism.
Thus, if tendencies exist that separate "the political" as a sphere from day to day life, these must be resisted. (Such tendencies are particularly virulent in the Netherlands, in which there is a widespread culture of believing that politics is what happens in The Hague, and with the importance, say, of racist & sexist struggles within daily life tending to get downplayed). This realization led to a discussion of the Occupy Amsterdam camp as a site for politics. The question was raised if O.A., for all its openness and deliberate avoidance of particularist interests or programs, might not still too easily fall into the trap of becoming itself a closed-off space. Already there is a sense that this might happen as tourists stop by and take pictures of the camp, as if visiting from some other world, ignoring the fact that their own lives are in fact part of politics, too. Shouldn't the camp find ways to open up more? Perhaps it could advertise its needs for people who like to be involved in very "normal" tasks more? Make it clear that Occupy wants to consist of more than activists, hippies and the odd intellectual, but needs cooks, cleaners, and people with all kinds of skills? Find a way of saying to passing tourists "Wish you were here…"? On the other hand, of course the realization that daily life is political is not something that should only be enacted on the Occupy grounds as if they were the privileged place to live a political life today. The message could equally well be "Wish we could come with you" - that the visitor to O.A. takes the realization of the politics of his or her personal life home with them.
A third motive in the discussion was how the text raises this question of the visibility of the aeffective. The discussion in the text of the "care strike", as proposed by Precarias a la Deriva, suggests that a strike - the withholding of care - might be a way of showing the capitalist economic system the extent to which it founds itself on care work (in a clear echo of Aristophanes' Lysistrata). This does however imply that such visibility might only articulate itself in capitalist terms: a care strike functions, because it makes the product "care" economically scarce. One wonders how long this strategy might remain in accord with the revolutionary potential of care, attention, etc. insofar as care could be an unlimited resource: a form of pure production. In fact, in offering somebody care, attention, sex etc. in ordinary (non-remunerated) social relations, the "producer" enacts his or her desire as much as the "consumer" (and probably gets as much out of it). The logic of lack seems at odds with the potentially unlimited profusion of care. Might the politics of care not need to be articulated, and be made aeffective, in ways that are entirely outside of capitalist social logic?
Or would that mean a retreat for such politics, because the struggle with[in] capitalism would then continue to ignore the aeffective dimension? As Shukaitis himself puts it in the text,
[...] one cannot overlook the very real forms of labor, effort, and intensity that are required for the on-going self-constitution of communities of resistance. To do so all too often is the ways in which patterns of behavior that communities in resistance are working to oppose and undermine (sexism, racism, homophobia, heteronormativity, classism, etc) reappear, as people falling back on structures of thought and assumptions that have become normalized through their daily lives in other ways that often get looked over precisely because it assumed that they been dealt with.
Reading Anarcho-Capitalism: Friedman's The Machinery of Freedom
Last saturday, the reading group discussed David Friedman's The Machinery of Freedom, nine people attending. Sjoerd Oudman reports.
The discussion started with an introduction to the selected chapters by Tomasz Kaye, who is of the group most familiar with the book and libertarian/anarcho capitalist theory in general. Earlier, Tomasz had put forward the idea to review the occupy movement within the light of this theory. Tomasz advocated this theory might open up new perspectives on trying to solve the biggest issues the occupy movement is trying to face: the lack of direct personal influence in the issues that concern us.
In a libertarian society we could be able to deal with issues separately without having to vote for a representative in the form of a political party, that then represents us on all matters. By the market system we can change the legislation if we are willing to pay for it. The ‘vote’ therefore demands a (financial) commitment instead of the ‘free’ choice for a political representative.
The absence of a state and a society based completely on market exchange brings about a possibility to use human competitiveness for the personal good. The fact that warfare is bad for business limits the use of violence and therefore serves the general good.
A very important chapter in the book is the view on law and order, the way crime is solved. The main concern with the absence of a state is a general lawlessness as there is no ‘higher authority’ to step in when people are stolen from, assaulted, raped etc. The chapter ‘police courts and law’ gives insight in competitive arbitration as the solution for disputes.
During the discussion about the text the theory was intensively challenged. The first main arguments questioned in what way this theory is radically new. The diminishing influence of the state and the allowed space for a free market gave room for the biggest examples of theft in human history. There was also the claim that we are already living in some kind of anarcho-capitalist society because the bigger companies have been able to seize governmental control. Comparisons were made to the ugliest sides of capitalist violence. Even more extreme examples were made of syndication, feudalism and organized crime. The lack of a control system allows for a society that runs on blunt force, power to be structured by possession, a general lawlessness that gets the richest and the wealthiest in full control of law and order, in full control of society.
Tomasz argued that there has always been state/governmental power in recorded history and the examples of the worst acts of theft and violence were indeed motivated by capitalism, but executed through the use of the state. He argued capitalism has indeed been extending its grip on society, it can do so because it can influence government. It, in that way, seizes a power everyone will have to accept. Taxpayers are paying for the bills for their wrongdoings, they are not losing their own capital by a state army going to war, but are gaining the benefits when they do.
The second critique was that Friedman’s theory is too utopian, it is a somewhat farfetched idea that self-organization would ‘automatically’ lead to the very balanced and smooth system the theorist seem to have in mind. The theory basically takes a very radical stance and then tries to defend itself against every possible critique it might receive. It aims to set up a sturdy framework. Therefore it is viewed by many present as a very interesting theory, but doubts where raised about whether this could be a very realistic system.
Another question that arose was how ever to implement this theory since it needs a very fundamental change to the current system. It made some of us wonder whether there are communities that live according to this system. Since it entails no need for government there could be autarkic communities that are functioning in this way.
The main question, in what way this theory could be of benefit for the occupy movement remained unanswered. Nevertheless it was a very fruitful and interesting discussion. Especially interesting was that many of us had to -very much- get used to this theory since it represents much of the opposite of left-wing intellectualist theory we have been talking about in former reading group discussions. But it does so without being conservative or narrow minded. Without a doubt this theory is, at the very least, a great thought exercise.
(Sjoerd Oudman)
The discussion started with an introduction to the selected chapters by Tomasz Kaye, who is of the group most familiar with the book and libertarian/anarcho capitalist theory in general. Earlier, Tomasz had put forward the idea to review the occupy movement within the light of this theory. Tomasz advocated this theory might open up new perspectives on trying to solve the biggest issues the occupy movement is trying to face: the lack of direct personal influence in the issues that concern us.
In a libertarian society we could be able to deal with issues separately without having to vote for a representative in the form of a political party, that then represents us on all matters. By the market system we can change the legislation if we are willing to pay for it. The ‘vote’ therefore demands a (financial) commitment instead of the ‘free’ choice for a political representative.
The absence of a state and a society based completely on market exchange brings about a possibility to use human competitiveness for the personal good. The fact that warfare is bad for business limits the use of violence and therefore serves the general good.
A very important chapter in the book is the view on law and order, the way crime is solved. The main concern with the absence of a state is a general lawlessness as there is no ‘higher authority’ to step in when people are stolen from, assaulted, raped etc. The chapter ‘police courts and law’ gives insight in competitive arbitration as the solution for disputes.
During the discussion about the text the theory was intensively challenged. The first main arguments questioned in what way this theory is radically new. The diminishing influence of the state and the allowed space for a free market gave room for the biggest examples of theft in human history. There was also the claim that we are already living in some kind of anarcho-capitalist society because the bigger companies have been able to seize governmental control. Comparisons were made to the ugliest sides of capitalist violence. Even more extreme examples were made of syndication, feudalism and organized crime. The lack of a control system allows for a society that runs on blunt force, power to be structured by possession, a general lawlessness that gets the richest and the wealthiest in full control of law and order, in full control of society.
Tomasz argued that there has always been state/governmental power in recorded history and the examples of the worst acts of theft and violence were indeed motivated by capitalism, but executed through the use of the state. He argued capitalism has indeed been extending its grip on society, it can do so because it can influence government. It, in that way, seizes a power everyone will have to accept. Taxpayers are paying for the bills for their wrongdoings, they are not losing their own capital by a state army going to war, but are gaining the benefits when they do.
The second critique was that Friedman’s theory is too utopian, it is a somewhat farfetched idea that self-organization would ‘automatically’ lead to the very balanced and smooth system the theorist seem to have in mind. The theory basically takes a very radical stance and then tries to defend itself against every possible critique it might receive. It aims to set up a sturdy framework. Therefore it is viewed by many present as a very interesting theory, but doubts where raised about whether this could be a very realistic system.
Another question that arose was how ever to implement this theory since it needs a very fundamental change to the current system. It made some of us wonder whether there are communities that live according to this system. Since it entails no need for government there could be autarkic communities that are functioning in this way.
The main question, in what way this theory could be of benefit for the occupy movement remained unanswered. Nevertheless it was a very fruitful and interesting discussion. Especially interesting was that many of us had to -very much- get used to this theory since it represents much of the opposite of left-wing intellectualist theory we have been talking about in former reading group discussions. But it does so without being conservative or narrow minded. Without a doubt this theory is, at the very least, a great thought exercise.
(Sjoerd Oudman)
Teksten Mettes en Obama
Op deze link zijn twee teksten te vinden van Jeroen Mettes: zijn poëticale tekst Politieke Poëzie, die aantekeningen bevat bij zijn grote epische gedicht N30, en twee hoofdstukken uit die tekst. Deze teksten worden morgen (dinsdag 1 november) besproken.
En klink hier voor de tekst van Obama's speech, A More Perfect Union. Ook te zien in live versie op Youtube. Over deze tekst spreken we op woensdagochtend.
En klink hier voor de tekst van Obama's speech, A More Perfect Union. Ook te zien in live versie op Youtube. Over deze tekst spreken we op woensdagochtend.
Sunday, October 30, 2011
Sessions 8, 9, 10
Session 8: tuesday nov 1: Jeroen Mettes - Politieke Poezie
Session 9: wednesday nov 2: Barack Obama - fragment of a speech
Session 10: thursday nov 3: a text by John Berger on animals
Further pecifics & links TBA. All session start at 11:00 at the green army tent (the artists' tent) on the Occupy Amsterdam terrain.
Session 9: wednesday nov 2: Barack Obama - fragment of a speech
Session 10: thursday nov 3: a text by John Berger on animals
Further pecifics & links TBA. All session start at 11:00 at the green army tent (the artists' tent) on the Occupy Amsterdam terrain.
Verslag: Terry Eagleton, Utopia and its Opposites
[Below the summary of the discussion in the reading group of Eagleton's text, in Dutch. Due to technical problems, I've not yet been able to post the summary of the session devoted to The Machinery of Freedom, but it will be coming soon. - SV]
De tekst die is besproken betreft Utopia and its Opposites van Terry Eagleton, waarvan door de aanwezige groep al snel de conclusie werd getrokken dat de tekst vooral een literaire exercitie betreft rondom de betekenis van het begrip ‘utopie’. Dit begrip wordt door Eagleton – een denker die schakeert tussen Zizekiaanse beschouwingen van populaire cultuur, Marxisme en religieuze studies – vanuit een veelheid van politieke, filosofische en literaire gezichtpunten uitgelicht.
Het meest terugkomende element in de discussie is de gedachte die Eagleton formuleert over de onmogelijkheid een radicaal andere toekomst in het heden voor te stellen. Wat wij een utopie noemen verwordt daarmee veelal tot een tegengestelde of uitvergrote versie van het heden, in plaats van coördinaten te genereren van waaruit de werkelijkheid in het heden op een radicaal andere wijze georganiseerd – of in ieder geval gedacht – kan worden.
Hierop wordt gesproken over het speculatief realisme, een stroming in de wetenschapsfilosofie die het niet-menselijke als uitgangspunt wil nemen. Dus wenst te breken met een denkvorm die de mens als maatstaf kent. Verschillende casestudies passeren de revue: van de Partij voor de Dieren tot acteerervaring als chimpansee, van op Lord of the Rings geïnspireerde wandelgroepen tot architecten die alleen wensen te bouwen voor hun hond. Hoe brengen deze referentiekaders een andere wereld in kaart in het heden, in plaats van deze uit te besteden aan een onbereikbare toekomst?
Daarmee wordt door de leesgroep de lijn van Eagleton gevolgd die stelt dat het ‘buiten’ – het ‘andere’ of ‘toekomstige’ – in het hier en nu aanwezig is en als zodanig gedacht moet worden. Hoewel de groep deze betreffende tekst nagenoeg unaniem als ietwat pronkerige stijloefening beschouwt, blijkt hij bij de groep toch een waardevolle denktrant te hebben opgeleverd die in ieder geval tot een uiterst gedenkwaardig citaat leidde:
“Statistisch gesproken zijn er nog steeds minder dieren met stemrecht dan mensen.”
(Jonas Staal)
De tekst die is besproken betreft Utopia and its Opposites van Terry Eagleton, waarvan door de aanwezige groep al snel de conclusie werd getrokken dat de tekst vooral een literaire exercitie betreft rondom de betekenis van het begrip ‘utopie’. Dit begrip wordt door Eagleton – een denker die schakeert tussen Zizekiaanse beschouwingen van populaire cultuur, Marxisme en religieuze studies – vanuit een veelheid van politieke, filosofische en literaire gezichtpunten uitgelicht.
Het meest terugkomende element in de discussie is de gedachte die Eagleton formuleert over de onmogelijkheid een radicaal andere toekomst in het heden voor te stellen. Wat wij een utopie noemen verwordt daarmee veelal tot een tegengestelde of uitvergrote versie van het heden, in plaats van coördinaten te genereren van waaruit de werkelijkheid in het heden op een radicaal andere wijze georganiseerd – of in ieder geval gedacht – kan worden.
Hierop wordt gesproken over het speculatief realisme, een stroming in de wetenschapsfilosofie die het niet-menselijke als uitgangspunt wil nemen. Dus wenst te breken met een denkvorm die de mens als maatstaf kent. Verschillende casestudies passeren de revue: van de Partij voor de Dieren tot acteerervaring als chimpansee, van op Lord of the Rings geïnspireerde wandelgroepen tot architecten die alleen wensen te bouwen voor hun hond. Hoe brengen deze referentiekaders een andere wereld in kaart in het heden, in plaats van deze uit te besteden aan een onbereikbare toekomst?
Daarmee wordt door de leesgroep de lijn van Eagleton gevolgd die stelt dat het ‘buiten’ – het ‘andere’ of ‘toekomstige’ – in het hier en nu aanwezig is en als zodanig gedacht moet worden. Hoewel de groep deze betreffende tekst nagenoeg unaniem als ietwat pronkerige stijloefening beschouwt, blijkt hij bij de groep toch een waardevolle denktrant te hebben opgeleverd die in ieder geval tot een uiterst gedenkwaardig citaat leidde:
“Statistisch gesproken zijn er nog steeds minder dieren met stemrecht dan mensen.”
(Jonas Staal)
Subscribe to:
Posts (Atom)